Op één na hoogste immigratiestroom sinds eerste tellingen in 1948

Het Vlaams Belang doorprikt het ‘fake news’ van staatssecretaris Francken

139.818 immigranten of meer dan de totale bevolkingsomvang van een stad als Brugge kozen in 2017 voor eindbestemming België. Sinds de start van de regering- Michel loopt dat cijfer op tot bijna een half miljoen. Dat kunnen we althans concluderen uit de gloednieuwe cijfers van Statbel, het Belgisch bureau voor de Statistiek, die het Vlaams Belang exclusief kon inkijken.

De vreugdekreten vanop de regeringsbanken dat de immigratiestroom naar ons land stilaan opdroogt, raakt kan noch wal. De stoere woorden dienen enkel om een gebrek aan daden te camoufleren. Van een trendbreuk is allerminst sprake, zo blijkt opnieuw. Sinds de aanvang van de migratietellingen in 1948 kwamen het afgelopen jaar – op een uitzondering na – nooit eerder zoveel migranten naar ons land: 139.818 om precies te zijn. Indien we ook de Belgen met de dubbele nationaliteit in acht nemen, die na een langdurig verblijf in het buitenland terug naar ons land kwamen, stijgt dat cijfer nog verder.

• Globale immigratiedruk nog hoger

De vaak aangehaalde bewering dat vooral de asielcrisis van 2015 verantwoordelijk is voor de stijgende immigratie wordt met klem tegengesproken door de cijfers van Statbel. Zo kwamen er – ondanks de dalende asielstroom – meer immigranten binnen na de asielcrisis dan ervoor. Waar er in het crisisjaar 2015, 133.085 nieuwkomers naar ons land kwamen, steeg dat aantal in 2016 tot 136.327 om afgelopen jaar nog verder te stijgen tot net geen 140.000. Het belangrijkste immigratiekanaal blijft onverminderd de gezinshereniging: op twee jaar tijd kwamen niet minder dan 106.107 migranten het land binnen via gezinshereniging of gemiddeld 53.053 per jaar. Betrekkelijk hoger dan onder Di Rupo.

• Half miljoen immigranten op 3 jaar tijd

Ook in de globale immigratiecijfers is het bilan van Michel schabouwelijk. Met Francken op de post van asiel en migratie stegen de cijfers. Waar er onder de regeerperiode Di Rupo jaarlijks gemiddeld 125.000 migranten naar ons land kwamen, stijgt dat cijfer onder de regering-Michel tot meer dan 136.000. Meer zelfs: sinds deze regering de eed aflegde kwamen kwamen bijna een half miljoen nieuwkomers legaal naar ons land: 441.346 om precies te zijn. De nog niet bekende cijfers van 2018 niet meegeteld. Wetende dat het aantal illegalen daarenboven op zo’n 150 a 200.000 wordt geschat zijn de cijfers een vuurrood alarmsignaal.

• Belgische uitstroom versterkt positie migranten

Ook bij de uitstroom van mensen die het land verlaten, tekenen zich een aantal opvallende tendensen op. Van de 119.382 mensen die België in 2017 verlieten, is 1 op 3 Belg en 81 procent Europeaan. Kortom: terwijl de niet-Europese immigratie blijft toenemen, stijgt het aantal Belgen en Europeanen dat ons land ontvlucht. De ‘omvolking’ of de sociologische ‘ontwestering’ wordt met andere woorden extra versneld door de witte uitstroom. Ondertussen blijft het terugkeerbeleid abominabel. Zo werden er van de 45.601 uitwijzingsbevelen die in 2017 werden afgeleverd (aan uitgeprocedeerde asielzoekers of illegalen) amper 8.536 uitgevoerd. Of minder dan 1 op 5.

• Op 14 jaar tijd steeg bevolking met 1 miljoen

De globale bevolkingscijfers die Statbel vrijmaakte, laten eveneens weinig aan de demografische verbeelding over. Zo steeg de bevolking in dit land tot een recordhoogte van 11.376.070 mensen. Niet minder dan 83 procent van de toename wordt volgens Statbel geweten aan immigratie. Op 14 jaar tijd steeg de bevolking met 1 miljoen mensen, een ongeziene piek en slechts één factor is hiervoor verantwoordelijk voor: internationale massa-immigratie.

Het is treffend dat in zowat alle aan de gang zijnde maatschappelijke debatten, gaande van het vrijwaren van de open ruimten over de betaalbaarheid van onze sociale zekerheid, de cultureel-religieuze clash, de fileproblematiek, de betonstop, het dalende onderwijsniveau tot de toenemende bevolkingsdichtheid, de olifant in de kamer niet bij naam wordt genoemd. Als immigratie-kritische partij is het onze taak de olifant wel bij naam te noemen, ze aan te kaarten en aan de bevolking voor te leggen.

Onze voorstellen:

1. Verstrenging van de wet op gezinshereniging

• Om in aanmerking te komen voor huwelijksmigratie moeten beide partners tenminste 24 jaar zijn (Praktijk: Denemarken )
• De band van het koppel met België/ Vlaanderen moet groter zijn dan met eender welk land. (Praktijk: Denemarken)
• Ongehuwde partners hebben geen recht op gezinshereniging. Het huwelijk is een wettelijke vereiste (Praktijk: Italië)
• De in België woonachtige partner moet een bedrag in een door een bank gewaarborgd onderpand plaatsen om elke overheidssteun door de gemeente aan de nieuwe partner te dekken na de verhuis naar België. (Praktijk: Denemarken en Nederland) Partners die in het kader van de gezinshereniging naar België willen komen, moeten een immigratietest afleggen. In dit examen wordt de taalkennis en de kennis over België/Vlaanderen en de Vlaamse samenleving mondeling getest. (Praktijk: Oostenrijk en Denemarken)
• De voorwaarden voor gezinshereniging dienen ook voor asielzoekers te worden verstrengd. (Praktijk: Denemarken)

2. Verstrenging nationaliteitwetgeving

• Tien jaar verblijf: wie onze nationaliteit wil verkrijgen door naturalisatie, moet voorafgaandelijk gedurende tien jaar ononderbroken in ons land op legale wijze verbleven hebben en over een blanco strafregister beschikken. (Praktijk: Oostenrijk, Italië)

3. Aparte sociale zekerheid voor niet-Europese migranten

• Sociale bijdragen van vreemdelingen worden in een aparte sociale kas gestort worden. En enkel uitdeze aparte sociale kas kunnen vervolgens sociale uitkeringen worden betaald. Om hiertoe toegang te krijgen moet een verblijfsvereiste van zeven jaar worden ingevoerd en een werkvereistevan drie jaar. (Praktijk: Denemarken)

4. Asielwetgeving verstrengen

• Doeltreffende uitvoering van het Dublinverdrag waarin bepaald wordt dat een asielzoeker enkel in het EU-aankomstland asiel mag aanvragen.
• Een asielverzoek wordt binnen de week behandeld en de aanvrager moet na een afwijzing meteen het land uit, zelfs voor een eventuele beroepsprocedure is afgerond. Gedurende de procedure blijft de aanvrager in een gesloten asielcentrum om te voorkomen dat men in de illegaliteit vlucht. (Praktijk: Oostenrijk)